مادر ایستاده است
نه می آید
نه می رود
ایستاده است و خانه را می پاید
با دست های اسفنجی اش
پوست ترک خورده را نوازش می کند
پایین که می روم
رفته است و درخت
بوی صابون رخت شویی می دهد
مادام دیانا
مدام دانه می ریزد
نشسته است روی نیم کت
و ساق های چاق واریسی اش را از هم
چنان گشوده است که گویی می خواهد
تمام کبوتران ول گرد رتردام را
زیر تور دامنش به دام اندازد
سارا روزنامه را که روز بعد کهنه می شود
از کتاب بیش تر دوست می دارد
و دوست نمی دارد
عکس های یادگاری را
پروانه، آه
پروانه شیرازی همیشه با دهان باز
و چشم های بزرگش نگاه می کند
و همیشه در چیز
چیز تازه ای می بیند
اگر گذار شناس نامه ام به بخش پنج افتاد
از دکتر امراض مقاربتی قبرش را سراغ می گیرم
زنجیری از نمایش ساق ها و باسن ها
قتل های دنباله دار و عشق های موقت
و رد پای انفجارهای زنجیره ای
در صدای شبانه ی زنجره ها
که روز را چل تکه می کنند
و این قلم
و آن قوری
هتل نیویورک
میز کهنه ی نهار خوری
سینک آشپزخانه
آخرین تراموای خط پنج
دختری که موی وزوزی اش را رنگ کرده است
و این قلم
و آن قوری
پروانه، آه ...، پروانه شیرازی...
رتردام، اکتبر 2006
No comments:
Post a Comment