به خانه که برگشتم

به خانه که برگشتم

خیابان برگشته بود و

اتاق نشیمن نمی توانست بنشیند

*

آدرس ها را از بر باشی

و اسم دربان ها را

*

تمام شوفاژهای دنیا

خوابم از سرما نمی برند

*

عشقی که آواره شد

همین کفشی است که خیابان در پنجه هایت می زند

همان دالانی است

که ترسش از تاریکی آواز می خواند

*

صدای کفشت

پا برهنه میان حرفم دوید و یادم رفت

*

مادر می گوید: این بچه رو نصف شبی نفرس بیرون

دنیا آخر می شه اگه یه ساعت سیگار نکشی؟

*

دالان دراز بود و سید دور

*

نمی آئی

شب مانده هایت را هنوز گرم می داری

و من هنوز هم

ته مانده ی صدایم را می خوانم

با این همه، تاریکی و ترس

دست کم در دو حرف مشترکند

*

آوارگی را عشق است

وگرنه می شمارندت

لپ تاپ را روی دامنت می گذارند و

عنکبوت هاشان را بازی می کنند

*

و معتبرترین

هنوز هم انگشت است

از عنکبوت و آوارگی دلت که آشوب است

بزن همین جاها

روی امضای حجیم حساب داری

که جمعش همیشه به تفریق است

*

و خانه اش همین خیابانی که مدام برمی گردد

همین نشیمنی که نمی تواند بنشیند

*

اصفهان، دی ماه 1386

و دیگر این که هنوز زنده ام

و دیگر این که هنوز زنده ام

و ملالی نیست

جز دوری کسی

که مثل هیچ کسی دوری نمی کند

*

امسال روی کدام حیوان می گردیم؟

*

لنگر برگرفت کشتی

و رنگ غروب بندر را با خود رفت

در بازگشت آمده بودیم

دلتنگ ِ آن ها که می رویم و باز نمی گردند

*

دیشب تمام کوچه های شهر را

با چراغ

دنبالت گشتم

*

اما هوا چقدر اینجا

گفته می شود که عالی می بارد

کاشکی تو هم نگفته همین جا می بودی

زیر باران می شد دوش آفتاب بگیریم

کافه ی تیکران

نوشابه ی حلال گوارا باشیم

و یادمان نماند کیستسم و کجا باشیم

*

آنقدر یادمان نماند که دیگر شب شد

و شب گذشت و قطار شب گذشت و

کسی بیدار نشد مگر علف های دشت

که در غیبت نسیم

یک دم نجوائی کردند و باز خوابیدند

*

و من که رفته بودم

و بازگشته ام

اگر دوباره کوله بارم را بردارم

دوباره رفته باید باشم

یا دوباره باز باید گردم؟

*

برای هیچ الفبائی گفتی فرقی نمی گشاید

بود و نبود ما اینجا آنجا یکسان نابود است

پس بگذار دست کم پیش از باران

پشت بام خانه مان را کاهگل کنیم

*

مهرماه 1389، اصفهان